Matematyka inaczej

 

W poniższym artykule przedstawiono propozycję wykorzystania programów przygotowanych przy pomocy programu Scratch do wspierania aktywnego procesu nauczania i utrwalania wiedzy w zakresie matematyki.

Co to jest aktywizacja

Jak wskazuje Majewicz(2012) słowa „aktywność” oraz „aktywizacja” wywodzą się od tego samego łacińskiego słowa activus oznaczającego czynny. Zatem aktywizacje uczniów można rozumieć jako proces, którego celem jest doprowadzenie do sytuacji, w której uczniowie aktywnie uczestniczą w procesie nauczania i zdobywania nowej wiedzy. Aktywizacja jest też określana jako ogół poczynań nauczyciela i uczniów zapewniających dzieciom odgrywanie czynnej roli w realizacji zadań. Uczniowie uczą się w trakcie własnej aktywności. Chodzi o to, by potrzebną wiedzę i umiejętności nabywali w sposób trwały, skuteczny i przyjemny.

Dlaczego aktywizacja i porównanie

W nauczaniu matematyki często, historycznie stosowane były metody podające, ponieważ dawniej uczenie się polegało prawie wyłącznie na przyswajaniu gotowej wiedzy. Obecnie dydaktyka daje pierwszeństwo metodom problemowym ze szczególnym uwzględnieniem metod aktywizujących. Kładzie się na nacisk na kształtowanie postawy uczniów wobec poznawanych zagadnień. Kluczowa rola takiego podejścia wynika z powiązania z rzeczywistością pozą szkolną, której odkrywania realizuje się przede wszystkim poprzez działanie, a także ze względu na skuteczność (Szeremeta, 1992). Propagatorzy metod aktywizujących zwracają uwagę na samodzielne dochodzenie uczniów do wiedzy, co powoduje, że staje się ona bardziej trwała, a także zaangażowanie w takiej lekcji wszystkich uczniów pogłębia ich zdolności pracy w grupie oraz możliwości analizowania i interpretowanie rzeczywistości. Należy pamiętać, że umiejętności te są kluczowe we współczesnym świecie.

Różnorodność aktywności a mimo to skuteczność

Aktywność uczniów może przejawiać się w odmiennych formach i w różnym nasileniu. Wynika to między innymi z tego, że różne zmysły mogą w mniejszym lub większym stopniu wpływać na przyswajanie wiedzy u konkretnego dziecka. Wyróżnia się wzrokowców, słuchowców i kinestetyków w zależności od tego, czy dominującym zmysłem jest odpowiednio wzrok, słuch lub dotyk oraz czynności ruchowe (Janowicz, 2009). Metody aktywizujące także te zaprezentowane jako konkretne przykłady można uznać za obiektywne, w takim sensie, że dostarczają bodźców do tych trzech dominujących zmysłów. Ponadto niezależnie od sposobu przyswajania informacji przez konkretnego ucznia, metoda przyjęta przez nauczyciela może radykalnie zmienić ilość przyswojonych informacji. W poniższych przykładach zamiast podawać gotowe informacje (uczniowie pamiętają tylko 10% z tego, co słyszą i/lub widzą), nauczyciel zachęca uczniów i daje warunki do bycia odkrywcą i eksperymentatorem, wprowadzenie atrakcyjnych środków dydaktycznych działających na wzrok powoduje już wzrost zapamiętywania informacji do 20%. Idąc dalej umożliwienie uczniom możliwości rozmowy i dyskusji, o swoich programach, zwiększa ilość zapamiętywanej informacji do 40%. Na koniec umożliwienie uczniom uczenia się poprzez działanie, opracowanie własnego programu, powoduje iż zapamiętują 90% tego, co robią.

Narzędzia informatyczne

Poniższe przekłady stanowią propozycję wykorzystanie narzędzi informatycznych do rozwiania u uczniów umiejętności matematycznych. Rozwiazywanie problemu z wykorzystaniem komputera powinno być podejściem naturalnym dla dzieci i młodzieży, jakże dobrze obeznanymi z nowoczesnymi technologiami. Ponadto może zaciekawić uczniów i umożliwia pobudzenie trzech dominujących zmysłów.

Przykładowe programy

W poniższym paragrafie przestawiono przykładowe programy przygotowane przez autorkę artkułu.

Program I: Działania na liczbach naturalnych – dodawanie

(Podstawa programowa: Działania na liczbach naturalnych. Uczeń: dodaje i odejmuje w pamięci liczby naturalne dwucyfrowe lub większe, liczbę jednocyfrową dodaje do dowolnej liczby naturalnej i odejmuje od dowolnej liczby naturalnej).

Celem poniższego programu jest utrwalenie wiedzy w zakresie dodawania w pamięci liczb naturalnych w zakresie od 1 do 100. Po uruchomieniu program wygeneruje i pokaże dwie liczby z powyższego zakresu. W kolejnym kroku uczeń zostanie poproszony o podanie wyniku obliczeń w pamięci. W przypadku podania przez ucznia prawidłowego wyniku program wyświetli komunikat Wspaniale przez 2 sekundy i się zatrzyma. Natomiast w przypadku uzyskania nieprawidłowej odwiedzi zostanie wyświetlony komunikat Musisz poćwiczyć również przez czas 2 sekund. Zarówno czasy wyświetlania komunikatów oraz ich treść może zostać zmieniona. Algorytm poniższy może bardzo łatwo zmodyfikować np. poprzez zmniejszenie zakresu liczb czy zwiększenie zakresu liczb do obliczeń, w zależności od poziomu uczniów. Ponadto program można  bardzo prosto zmodyfikować zmieniając dodawanie na odejmowanie czy mnożenie lub dzielenie.

 

Rys 1) Przykładowy program dodawanie liczb w zakresie od 1 do 100.
Rys 1) Przykładowy program dodawanie liczb w zakresie od 1 do 100.

 

Program II: Działania na liczbach naturalnych – mnożenie
(Podstawa programowa: Działania na liczbach naturalnych. Uczeń: mnoży i dzieli liczbę naturalną przez liczbę naturalną jednocyfrową, dwucyfrową lub trzycyfrową sposobem pisemnym, w pamięci (w najprostszych przykładach) i za pomocą kalkulatora (w trudniejszych przykładach).

Celem poniższego programu jest doskonalenie wiedzy w zakresie mnożenia w pamięci liczb naturalnych w zakresie od 1 do 100 w cyklu dziesięciu powtórzeń. Po uruchomieniu programu licznik punktów zostanie wyzerowany. Następnie program wygeneruje losowo pierwszą i drugą liczbę z zakresu od 1 -10. Wylosowane liczby zostaną wyświetlone odpowiednio w okienku liczba 1 oraz liczba 2. Kolejno skrypt wyświetli pytanie „Ile jest równe liczba 1* liczba 2” i poczeka na podanie wyniku działania przez ucznia. Jeśli uzyskana odpowiedź będzie prawidłowa zostanie wyświetlony, przez 2 sekundy, komunikat Dobra odpowiedź i przyznany jeden punkt uczniowi. Natomiast w przypadku wpisanie przez ucznia nieprawidłowej odwiedzi zostanie wyświetlony komunikat Zła odpowiedz. Licznik punktów nie zostaje w tym przypadku zwiększony. Następnie zostanie wyświetlony komunikat z aktualnie uzyskaną liczbą punktów. Po czym program wróci do początku i powtórzy całość algorytmy kolejne 9 razy.

Podobnie jak w przypadku pierwszego przedstawionego programu również w tym czasy wyświetlania komunikatów oraz ich treści może dowolnie zmieniać. Algorytm poniższy może bardzo łatwo zmodyfikować poprzez zwiększenie zakresu liczb branych do obliczeń czy ilości powtórzeń. Program może bardzo prosto, przez zmianę formuły, dostosować do ćwiczenia dzielenia.

Rys 2) Przykładowy program -Tabliczka mnożenia.
Rys 2) Przykładowy program -Tabliczka mnożenia.

 

Program III: Działania na liczbach naturalnych – obliczanie wartości bezwzględnej

(Podstawa programowa: Liczby całkowite. Uczeń: oblicza wartość bezwzględną).

W opisanym poniżej przykładzie uczeń ćwiczy obliczanie wartości bezwzględnej. Algorytm jest bardzo prosty, po uruchomieniu użytkownik zostanie poproszony o podanie liczby. Następnie, program obliczy i wyświetli wartość bezwzględną do podanej wcześniej liczby.

Rys 3) Przykładowy program - obliczanie wartości bezwzględnej
Rys 3) Przykładowy program – obliczanie wartości bezwzględnej

 

Program IV: Działania na ułamkach dziesiętnych

(Podstawa programowa: Ułamki zwykłe i dziesiętne. Uczeń: zaokrągla ułamki dziesiętne).

W opisanym poniżej, prostym programie uczeń będzie ćwiczył zaokrąglanie ułamków dziesiętnych. Program po uruchomieniu poprosi o podanie liczby – ułamka dziesiętnego. Następnie, po jej podaniu, wyświetli wyniki zaokrąglenia ułamka do jednostek.

Rys 4) Przykładowy program zaokrąglanie ułamków dziesiętnych.
Rys 4) Przykładowy program zaokrąglanie ułamków dziesiętnych.

 

 

Program V: Rysowanie kwadratu, własności kwadratu

(Podstawa programowa: Wielokąty, koła. Uczeń: rozpoznaje i nazywa: kwadrat, prostokąt, romb, równoległobok i trapez)

Celem poniższego programu jest doskonalenie wiedzy z zakresie geometrii w aspekcie rozpoznawania i nazywania figur: kwadrat, prostokąt, romb, równoległobok i trapez.

Po uruchomieniu programu, poprzez naciśniecie przycisku spacji, następuję wybranie pisaka oraz jego koloru, w tym przypadku zielonego jak również grubości linii, tu wybrana grubość linii to 1. Następnie algorytm wyrysuje na ekranie figurę kwadrat. Uczeń poprzez zmianę: kąta, ilości powtórzeń może wyrysować trójka lub wielokąt foremny. Zmieniając ilość kroków użytkownik wpływa na wielkość rysowanej figury a poprzez zmianę koloru czy grubości linii może wpływać na aspekty wizualne kreślonego wielokąta.

Rys 5) Przykładowy program - rysowanie kwadratu i jego własności

Rys 5) Przykładowy program – rysowanie kwadratu i jego własności

 

Program VI oblicza obwód wielokąta o danych długościach boków

(Podstawa programowa: Obliczenia w geometrii. Uczeń: oblicza obwód wielokąta o danych długościach boków)

W opisanym niżej program pomaga uczniowi obliczyć obwód wielokątów o zadanej długości boków. Po uruchomieniu skryptu użytkownik zostanie poproszony o podanie długości pierwszego i  następnie drugiego boku. W dalszej kolejności po wyświetleniu długości obu boków zostanie obliczony obwód figury i wyświetlony jego wartość.

Rys 6) Przykładowy program - oblicza obwód wielokąta o danych długościach boków.
Rys 6) Przykładowy program – oblicza obwód wielokąta o danych długościach boków.

 

Program VII: Obliczanie pola kwadratu.

(Podstawa programowa: Obliczenia w geometrii. Uczeń: oblicza obwód wielokąta o danych długościach boków).

Ostatni prezentowany programów wspiera ucznia w obliczaniu pola kwadratu. Po uruchomieniu programu zostanie wyświetlona informacja jakiej figury będzie obliczał pole i wylosowana długości boku z zakresu od 1-10. Następnie wyświetli wygenerowaną wielkość i poprosi ucznia o podanie obliczonego przez niego pola figury. W następnym kroku pokaże kolejno wynik obliczeń ucznia oraz dokonanych przez algorytm. W zależności czy wynik ucznia był poprawny wyświetli komunikat Świetnie. Jeśli natomiast uczeń poda błędną odpowiedź zostanie wyświetlony napis Niestety, Musi się pouczyć! I

Rys 7) Przykładowy program oblicza pola figur takich jak: trójkąta, kwadrat, prostokąt, romb, równoległobok, trapez.
Rys 7) Przykładowy program oblicza pola figur takich jak: trójkąta, kwadrat, prostokąt, romb, równoległobok, trapez.

 

 

Lidia Ignasiak

 

 

Bibliografia:

 

Majewicz, P. (2012). Aktywizacja myślenia matematycznego uczniów o specjalnych potrzebach edukacyjnych. Pobrane z http://rep.up.krakow.pl/xmlui/bitstream/handle/11716/3111/05–Aktywizacja-myślenia-matematycznego

Szeremeta, R. (1994). Potrzeby i możliwości aktywizacji uczniów w procesie nauczania techniki Pobrane z https://repozytorium.ukw.edu.pl/bitstream/handle/item/4772/Potrzeby%20i%20mozliwosci%20aktywizacji%20uczniow%20w%20procesie%20nauczania%20techniki.pdf?sequence=1&isAllowed=y

Janowicz, M. (2009). Uczenie się-wybrane zagadnienia. Folia Pomeranae Universitatis Technologiae Stetinensis. Oeconomica, (56), 73-82.

 

Pobierz darmowe lekcje do wychowania do życia w rodzinie

Aby pomóc nauczycielom wdżwr w prowadzeniu zajęć zdalnych tego przedmiotu, udostępniamy kilka darmowych lekcji, które można przeprowadzić w klasach 4-8 w ramach e-nauczania.

Niewłaściwe postawy rodzicielskie

Wszyscy rodzice od czasu do czasu popełniają błędy. Żaden rodzic nie może być emocjonalnie otwarty wobec swoich dzieci przez cały czas. Może się zdarzyć, że rodzice czasami krzyczą na swoje dzieci oraz od czasu do czasu bywają zbyt władczy wobec nich. Czy z powodu tych uchybień należy uznać ich za okrutników? 

Oczywiście, że nie. Rodzice są tylko ludźmi i również popełniają pomyłki.

SPOSÓB NA KONFLIKT

Konflikty są obecna w życiu każdego człowieka bez wyjątku, w tym także i ucznia. Nie da się od nich uciec, lecz trzeba umieć je rozwiązywać. Jest to szczególnie ważna umiejętność już w szkole podstawowej, gdzie dziecko ma do czynienia z jednej strony z rówieśnikami, z drugiej z rodzicami i nauczycielami. W tym okresie wśród uczniów bardzo często dochodzi do sytuacji konfliktowych. Można je zaliczyć do tzw. „codzienności szkolnej”. Dlatego ze względu na tak dużą skale tego zjawiska należy młodych ludzi uświadamiać czym są konflikty, a także uczyć kreatywnego i twórczego ich rozwiązywania. Im szybciej dziecko nauczy się radzić z sytuacjami konfliktowymi, tym łatwiej będzie mu żyć wśród rówieśników. Poza tym wczesne wdrażanie dzieci do rozwiązywania konfliktów zapobiega sytuacjom, w których niewielki konflikt przeradza się w zaciętą walkę pomiędzy uczniami.

W JAKI SPOSÓB WSPIERAĆ DZIECKO Z NIEPEŁNOSPRAWNOŚCIĄ NA RÓŻNYCH ETAPACH ŻYCIA?

Narodziny dziecka poprzedzają marzenia i nadzieje związane z tym, co przyniesie mu przyszłość. Większość rodziców oczekuje dziecka z radością, wyobraża sobie jak ono będzie wyglądało, zastanawia się, czy będzie to chłopiec, czy dziewczynka, planują jego i swoja przyszłość, i w większości wypadków nadzieje rodziców spełniają się wraz z narodzinami zdrowego dziecka. Jednakże trudna jest sytuacja rodziny, gdy przychodzi na świat dziecko z niepełnosprawnością. Reakcje rodziców są bardzo zróżnicowane. Prawie wszyscy doznają wielkiego wstrząsu, często występuje uczucie bezradności, lęku, nieprzyjmowanie tego faktu do wiadomości, depresja, gniew, poczucie winy, rozczarowanie, niepewność.

Miłość i seks w kulturze starożytnego Rzymu

Rodzina w starożytnym Rzymie stanowiła od początku silną i zwartą komórkę społeczną, w której władzę miał wyłącznie ojciec. W skład rodziny wchodzili: ojciec (pater familias), matka (mater familias), córki niezamężne, synowie ze swoimi żonami i dziećmi, wreszcie niewolnicy. Władza ojca rozciągała się na wszystkich członków rodziny. W czasach najdawniejszych miał on wobec dzieci prawo życia i śmierci; mógł uznać dziecko za swoje, mógł je porzucić. Z czasem to prawo zostało złagodzone. Nie zmieniło się jednak to, że synowie, nawet dorośli i żonaci pozostawali pod władzą ojca. Córki zaś wychodząc za mąż przechodziły pod władzę teścia.

Nauka myślenia dywergencyjnego inwestycją w dorosłe życie dziecka

Operacje myślenia dywergencyjnego (czyli rozbieżnego), takiego w którym musimy nauczyć dziecko szukania różnych dróg do rozwiązania problemu/zadania/projektu, cechuje wysoka sprawność zdolności produktywnych, które są bardzo przydatne w obecnym świecie. To operacje myślenia dywergencyjnego decydują o uzyskaniu jak największej liczby pomysłów. Dzieci mają naturalną potrzebę poszukiwania.

„ Tajemnice Pani Przyrody są na wyciągnięcie ręki…. a może ogonka?”

 

Warto wykorzystać te predyspozycje do tego, by już na etapie klas I-III szkoły podstawowej zaszczepić w nich zdolność do działania na wielu płaszczyznach. Rozwój myślenia „wielobiegunowego” (tego określenia, stworzonego prze siebie, lubię używać w praktyce pedagogicznej), w perspektywie czasu da umiejętność radzenia sobie w życiu dorosłym – w pracy, która będzie wymagała ciągłego rozwiązywania problemów, presji czasu, przy jednoczesnej swobodzie myślenia. Do najważniejszych zdolności myślenia dywergencyjnego należą: płynność, giętkość, oryginalność. Płynność myślenia polega na zdolności do szybkiego i swobodnego posługiwania się słowami, obrazami, wyobrażeniami dźwiękowymi, w zależności od problemu. Zdolność nazywana płynnością skojarzeniową ułatwia wytwarzanie skojarzeń obrazowych, ruchowych, dźwiękowych, słownych.

„Zielono mi …śpiewam, tańczę, recytuję…. i w tym wszystkim swobodę czuję …”

 

Zdolność ta decyduje o liczbie wysuwanych pomysłów zmierzających do konkretnego rozwiązania zadania. Giętkość myślenia natomiast umożliwia wytwarzanie jakościowe różnych rozwiązań, ułatwia zejście z błędnej drogi poszukiwania. Oryginalność ułatwia wytwarzanie nieprzeciętnych pomysłów rozwiązania.

„Dodać STWORZENIU skrzydeł, by wzlecieć ponad przeciętność…”

 

Zdolności myślenia dywergencyjnego decydują w dużym stopniu o twórczym charakterze intelektu człowieka, stanowią podstawę myślenia twórczego. Ważnym elementem w rozwoju myślenia dywergencyjnego są operacje oceny. Ocenianie polega na umiejętności wydawania sądów wartościujących dotyczących np. poprawności, przydatności, oryginalności, odczuwania wartości. Umiejętność orzekania o poprawności i użyteczności wymaga wielu elementarnych zdolności. Już Guilford (amerykański psycholog, pedagog i statystyk) nazywa je łącznie „wrażliwością na problemy”. Z praktyki wynika, że dziecku, któremu udało się wymyślić coś twórczego, czuje się lepsze, mądrzejsze, co samo w sobie jest wartością. I wcale dziecko myślące dywergencyjnie nie musi być nadzwyczaj uzdolnione. Miałam kolegę, który w podstawówce „nie grzeszył” nadmiarem posiadanej wiedzy. Jednak swoje działania opierał na sprycie, wymyślaniu różnych rozwiązań, niekoniecznie i nie zawsze słusznych. Efekt końcowy jego wojaży natomiast zawsze kończył się sukcesem. Obecnie ma bardzo dobrze prosperującą firmę, zatrudnia wielu ludzi… Po latach, gdy się spotykamy, dochodzimy do takich samych wniosków. Dawniej nie znałam pojęcia myślenia dywergencyjnego, jednak intuicyjnie śledząc dokonania kolegi, nazwałam sobie ten proces „umiejętnością patrzenia więcej niż jedną parą oczu”. Takich osób było sporo w moim życiu… Osób, które poszukiwały czegoś więcej niż wiedzy lub czegoś zamiast wiedzy. I jedni i drudzy mają na chwilę obecną niezłe wyniki w swej pracy zawodowej. Rozpoczynając moją przygodę życia w Szkole Podstawowej w Kosarzyskach (15 lat temu), postanowiłam zrobić „coś” więcej niż tylko przekazywać wiedzę oraz zrobić „coś” dla tych, których potencjał intelektualny niekoniecznie pozwala na zdobywanie piątek i szóstek. Tym „czymś” było wdrożenie Innowacji Pedagogicznej pt. „ Schodami do kreatywności”, która miała początkowo na celu uprzyjemnić zajęcia, wprowadzić więcej swobody myślenia, podarować uczniom (wszystkim) możliwość wypowiedzenia się na dany temat bez wstawiania przysłowiowych pał za błędne w oczach nauczyciela myślenie. Nie było złych odpowiedzi. Każda miała swoją wartość wyższą bądź niższą, ale jednak wartość. Dało to moim dzieciom poczucie bezpieczeństwa – podczas wypowiadania się, zadawania pytań, później i tych w życiu dorosłym. Nie przerodziło się w zdobywanie pierwszych miejsc na olimpiadach, konkursach wiedzowych, intelektualnych sprawdzianach, ale dało gwarancje, że każde z tych dzieci o siebie potrafiło walczyć.

„Anielskie ognisko z wykorzystaniem kapeluszy myślowych….”

 

Już teraz z dumą obserwuję poczynania moich byłych uczniów, którzy w szkole podstawowej potrafili myśleć, myśleć twórczo, do tego dywergencyjnie. Podam przykład chłopca, który miał bardzo słabe oceny, wręcz cudem przechodził z klasy do klasy, bo oceniany był przede wszystkim za wiedzę, a raczej jej brak oraz pozostawiające wiele do życzenia zachowanie. Nie był lubiany, bo często uważany za przemądrzałego. W moich oczach natomiast pozostawał jako ten niepokorny, ale w dobrym tego słowa znaczeniu, szukający rozwiązania, konstruktywny, twórczy i śmiało mogę teraz określić go jako człowieka „dywergencyjnego”. Gdybym mogła, obserwując jego obecne poczynania, przydzieliłabym mu nagrodę „społecznika roku”, z niebanalnymi pomysłami na życie. I to jest duma. Owszem radość sprawiają w mym sercu także Marysie, Justynki, Anie, które były szóstkowe, są przykładne w dorosłym życiu, pokornie przyznają każdemu rację. Ale nie do końca jest to dla nich dobre. Rzeczywistość nasączona presją niszczy je. I szkoda, że od szkoły wymaga się tak naprawdę wyników, wyników, wyników za wiedzę… Szkoda… Wbrew temu postanowiłam po kilku latach napisać kolejną Innowację pedagogiczną, mającą na celu myślenie twórcze zawęzić właśnie głównie do tego dywergencyjnego, które w moim przekonaniu przełoży się na największe sukcesy w dojrzałym życie ucznia.

„Moje pomysły na przyszłość… Jestem Wielkim Człowiekiem, a będę jeszcze Większym ….”

 

 

Jakże byłam zniesmaczona, kiedy opowiadając (zresztą zapytana) podczas szkolenia o innowacjach o moich byłych i obecnych pomysłach, kiedy Pani prowadząca zapytała: „Czy Pani dokładnie monitorowała i monitoruje swoje programy i jak te innowacje przekładają się na oceny uczniów?” i lekceważące szemrania współuczestników szkolenia, „…że z wróbla orła nie zrobi”… Hmmm… Najważniejsze wyniki wyrażone w stopniach. Owszem, są one ważne, ale to nie wszystko. Czy przyszły pracodawca, podczas rozmowy kwalifikacyjnej, pyta o stopnie ze szkoły, czy raczej od razu położy nacisk na umiejętności, pomysły, jakość pracy i jej efektywność? Zwłaszcza w dużych korporacjach. Tak więc spokojnie i z optymizmem, mimo zgryźliwych uwag, rozpoczęłam w tym roku szkolnym, z moją obecnie pierwszą klasą Innowację pt. „Szukam rozwiązania zadania wielu dróg… Wybiorę najlepszą z nich, którą pójść bym mógł”. Moje oczekiwania po zakończeniu trzyletniej innowacji nie będą przekładały się na oceny. Będę dumna, gdy moi uczniowie, napotkani po latach na drodze, będą z dumą opowiadali o swoich dokonaniach, spełnionych marzeniach, osiągniętych celach. Innowacja przyniesie wtedy rezultat, gdy będą oni pracowali ze swobodą, lekkością, nie poddadzą się presji stresu i nacisku, znając swoją wartość i niepowtarzalność, nie mierzoną piątką czy szóstką ze sprawdzianu. Nie wystarczy być człowiekiem rozumnym, żeby być myślącym. Do tego „myślenie czasem wymaga planowego wysiłku” (Edward de Bono).

„Planując pracę w domowym zaciszu… również myślę dywergencyjnie…”

 

Nie zawsze można polegać na myśleniu spontanicznym, odruchowym. Często popełniamy błędy przy rozwijaniu zdolności myślenia. Dajemy dzieciom zadanie zbyt trudne do rozwiązania, które niszczą zaufanie do samego siebie. Dziecko zniechęca się do myślenia. Tak wiec nauczyciel musi być cały czas osobą motywującą. I wówczas myślenie jest przyjemne, bywa niemal zabawą. Dzieci w takich warunkach uwielbiają myśleć, korzystać z własnych nowinek. Musimy dać im szansę osiągania sukcesów.

„ Inne spojrzenie na świat… niekoniecznie przez różowe okulary…”
„Inne spojrzenie na świat… niekoniecznie przez różowe okulary…”

 

Sukcesy w prawidłowym odgadywaniu budzą optymizm, wiarę we własne siły, co ma duże znaczenie w przygotowaniu dziecka do sprostowania obowiązkom szkolnym, a potem tych w dorosłym życiu. Rozwój nastawień twórczych u dzieci zależy od wprowadzenia nowych treści i rodzajów ćwiczeń oraz od wytwarzania w toku kształcenia specyficznej atmosfery. Jej twórcą jest w pierwszej kolejności nauczyciel, który sam powinien odznaczać się silną motywacją twórczą (myślę, że tę umiejętność w sobie wykształciłam). Jeżeli nauczyciel potrafi razem z uczniami szukać różnych rozwiązań tego samego problemu, wówczas wspólnie z nimi przeżywa radość twórczego poszukiwania i nie tylko aktywizuje ich intelektualnie, lecz kształci twórczy stosunek do życia, dodam twórczość dywergencyjną. Tak jak wspomniałam powyżej, dynamiczny rozwój cywilizacji wywiera coraz większą presję na nauczanie i wychowanie. Niestety w szkole polskiej nadal (mimo tego, że twierdzi się inaczej) nie są w dostatecznej mierze rozwijane twórcze procesy psychiczne. Metodami dominującymi są wciąż te oparte na przekazie słownym i zapamiętywaniu wiadomości. Można by powiedzieć, że proces nauczania sprowadza się do mówienia nauczyciela i słuchania przez uczniów tego, co przekazuje ich „mistrz”. Uczeń w takiej szkole jest niestety bierny. Jeśli jednak zależy nam na przygotowaniu dzieci do życia w rozwijającym się świecie, musimy zatroszczyć się o to, by szkoła dawała możliwość wprowadzenia nauczania myślenia twórczego, kreatywnego, dywergencyjnego. Mój autorski program nakierowany jest na takie nauczanie, które można rozpatrzeć w trzech aspektach. Po pierwsze, zastosowane metody i techniki (również stworzone przeze mnie) mają ośmielić ucznia do twórczości. Po drugie, pomóc w rozeznaniu indywidualnych zdolności twórczych i po trzecie: wspierać kreatywność ucznia. Treści programu mają charakter spiralny, który jest przydatny zwłaszcza w nauczaniu uczniów w młodszym wieku szkolnym. Taki układ daje możliwość wielokrotnego powrotu do poznanych już treści, lecz w bardziej rozwiniętej formie, zgodnie ze wzrastającymi możliwościami intelektualno- percepcyjnymi. W niewielkiej części program ma również budowę liniową, a utrwalanie i rozszerzanie danej treści przewidywane jest w klasach starszych szkoły podstawowej. Podczas zajęć dzieci mają możliwość pracowania zarówno samodzielnie, jak i grupowo. Program opiera się na modelu hermeneutycznym, traktującym wiedzę jako produkt współtworzenia, którego dokonują wspólnie uczniowie i nauczyciel. Taki model koncentruje się na odpowiedzi na pytanie: jak współtworzyć świat? Nawiązując do pragmatyzmu pedagogicznego, preferuje uczenie się poprzez doświadczenie i działanie. Proces uczenia się sprowadzony jest do procesu badawczego. Głównym wyznacznikiem programu stymulowania myślenia dywergencyjnego na etapie nauczania początkowego jest specyfika tego etapu kształcenia, jak również wiek ucznia. Jest to bowiem okres wzmożonego rozwoju i kształtowania się podstawowych wiadomości, umiejętności i twórczych procesów psychicznych. Program je eksponuje, podporządkowując im treści z różnych dziedzin edukacji. Cele są formułowane w sposób ogólny i dotyczą całego etapu kształcenia w klasach I-III. Nadrzędnym celem jest wspomaganie wszechstronnego i harmonijnego rozwoju ucznia. Cele szczegółowe odnoszą się do zamierzonych efektów pracy i mają charakter operacyjny.
Te szczegółowe umiejętności są bazą tworzenia umiejętności wyższego rzędu, to znaczy :

  • Uczenie się.
  • Myślenie.
  • Poszukiwanie.
  • Doskonalenie się.
  • Komunikowanie się..
  • Współpraca.
  • Działanie.

„Nagrałem film o moim Tatusiu….”
„Nagrałem film o moim Tatusiu….”

 

Hasła programowe pokazują, jakie podstawowe umiejętności powinien nabyć uczeń w trakcie realizacji zajęć. Program ma na celu:

  • Stymulowanie u uczniów twórczego myślenia.
  • Mobilizowanie uczniów do kreatywnego, dywergencyjnego myślenia.
  • Rozwijanie umiejętności wyrażania uczuć (pozytywnych, negatywnych) za pomocą słów, gestów i mimiki.

Cele operacyjne tworzą przewidywane osiągnięcia uczniów. Dziecko w toku trwania innowacji (oraz po jej zakończeniu w życiu codziennym):

  1. poda nowatorskie pomysły,
  2. oceni pomysły swoje i innych,
  3. wyrazi własne myśli i odczucia,
  4. dokona wyboru pomiędzy tym co ważne i mniej ważne,
  5. poszuka optymalnych, twórczych rozwiązań,
  6. rozwinie swoją wyobraźnię,
  7. wykona nowatorskie prace z zakresu sztuki: muzyka, plastyka,
  8. pokona onieśmielenie,
  9. dostrzeże własną wartość,
  10. wyeksponuje swoje różnorodne zdolności,
  11. dokona próby obrony własnego zdania,
  12. przedstawi swoje poglądy i przekonania,
  13. krytycznie spojrzy na własne poglądy i je zweryfikuje,
  14. uważnie wysłucha innych,
  15. dokona samooceny i oceny pracy w grupie,
  16. podejmie decyzję,
  17. odegra scenki dramowe,
  18. wyrazi uczucia za pomocą mimiki i gestów,
  19. twórczo zaplanuje spędzanie wolnego czasu,
  20. zaplanuje kolejne etapy pracy,
  21. wybierze najlepsze propozycje,
  22. dokona analizy i syntezy,
  23. przeprowadzi rozmowy lub wywiady,
  24. ułoży dalszą część wypowiedzi,
  25. ułoży rozsypanki,
  26. przeczyta cicho teksty ze zrozumieniem,precyzyjnie zredaguje polecenia,
  27. wykona piramidę priorytetów,
  28. wykorzysta różne źródła wiedzy,
  29. pozna nowe sposoby szybkiego gromadzenia treści,
  30. skorzysta z posiadanych wiadomości,
  31. wspólnie z innymi opracuje podany materiał,
  32. wypowie się precyzyjnie na określony temat,
  33. wykaże się aktywnością w pracy grupowej.

By zachować integralność z podstawą programową, w innowacji wzięto pod uwagę cele kształcenia i wychowania w nauczaniu:

  • wprowadzenie do procesu nauczania elementów zabawy,
  • wspomaganie wszechstronnego i harmonijnego rozwoju ucznia,
  • atrakcyjne wprowadzanie i utrwalanie treści programowych z zastosowaniem metod i technik aktywizujących,
  • rozwijanie samodzielności i logicznego myślenia,
  • pobudzanie do samodzielnej i twórczej pracy,
  • wyrabianie pozytywnych postaw społecznych,
  • kształtowanie umiejętności porozumiewania się z rówieśnikami i dorosłymi w różnych sytuacjach,
  • rozwijanie podstawowych umiejętności służących świadomemu uczeniu się,
  • pomaganie w kształtowaniu pozytywnego obrazu samego siebie oraz rozpoznawać i nazywać własne i cudze uczucia,
  • wdrażanie do czynnego uczestniczenia w życiu społeczeństwa.

 

 

„Myśleć twórczo- to nie bać się ani wzburzonych fal, ani stromych gór… To iść pod prąd z własnymi pomysłami mimo wszystko…”

 

Zachęcam wszystkich twórczych nauczycieli do odwagi w podejmowaniu działań innowacyjnych i nie poddaniu się stereotypom związanym z nauczaniem. Powodzenia.

Małgorzata Rams


Małgorzata Rams to nauczyciel dyplomowany z 15-letnim stażem; wykładowca na studiach podyplomowych, głównie pedagogicznych. Pracuje w placówkach oświatowych. Współpracuje z placówkami medycznymi, prowadząc terapię logopedyczną dla osób starszych po hospitalizacji. Prowadzi prywatny Gabinet Logopedyczno-Pedagogiczny (diagnoza i terapia dzieci, młodzieży i dorosłych). Pasjonatka wykonywanego zawodu. Stale się dokształca (ukończyła ponad 100 różnych form doskonalenia). Posiada wykształcenie jako: Logopeda; Oligofrenopedagog; Nauczyciel (pedagogika przedszkolna i wczesnoszkolna; nauczanie początkowe z wychowaniem muzycznym). Ponadto ukończyła: Studia z organizacji i zarządzania oświatą ; studia w zakresie ICT, języków obcych oraz drugiego przedmiotu: „Przygotowanie do życia w rodzinie”.


Zdjęcia: materiały nadesłane przez autorkę.

Język angielski: Christmas quizzes on Kahoot (Lekcja 4)

Prezentujemy czwarty i ostatni konspekt zajęć z języka angielskiego autorstwa pani nauczycielki Agaty. Zajęcia przygotowano dla uczniów szkół podstawowych i dotyczą sposobów wykorzystania Internetu i komputera do nauki języka obcego. Temat czwarty: Christmas quizzes on Kahoot.

Obraz iris Vallejo z Pixabay
Język angielski: Emoticon’s crossword puzzles (Lekcja 3)

Prezentujemy trzeci konspekt zajęć z języka angielskiego autorstwa pani nauczycielki Agaty. Zajęcia przygotowano dla uczniów szkół podstawowych i dotyczą sposobów wykorzystania Internetu i komputera do nauki języka obcego. Temat trzeci: Emoticon’s crossword puzzles.

źródło: pixabay
Proszę Pani, a o co chodzi? – Rzecz o trudnościach z koncentracją uwagi
Coraz częściej można dostrzec dzieci, które mają problemy z koncentracją, ze skupieniem uwagi. Często występuje u nich niepokój ruchowy i werbalny.

 

Szkoła, klasa, lekcja … nauczyciel coś wyjaśnia, tłumaczy …
Wtem dobiega do jego uszu pytanie rzucone przez jakiegoś ucznia:
– Proszę pani, a o co chodzi?

Coraz częściej można dostrzec dzieci, które mają problemy z koncentracją, ze skupieniem uwagi. Często występuje u nich niepokój ruchowy i werbalny.
Zaburzenia koncentracji przejawiają się przede wszystkim na dwa sposoby:

  • nieustanne kierowanie uwagi na bodźce niezwiązane z głównym nurtem podjętej aktywności i często towarzysząca temu impulsywność,
  • „zamyślanie się” – sytuacja w której uwaga nie jest skierowana na żaden bodziec, przejawia się brakiem uwagi i zanikiem aktywności umysłowej.

Problemy z koncentracją stwarzają liczne trudności zarówno podczas zapamiętywania, uczenia się, jak i podczas przetwarzania informacji. Prawidłowo przebiegające procesy uwagi nie tylko ułatwiają zapamiętywanie materiału, ale mają także ogromny wpływ na rozumienie i przyswajanie nowych treści. Wyciszenie, rozładowanie napięć, spokój i odprężenie, koncentracja, uwaga i pamięć są nieodzowne dla umysłowego i fizycznego zdrowia.

Należy pamiętać, że dziecko 2-3 letnie może skoncentrować uwagę na 5-10 minut, 6-letnie -15-20 minut, zaś dziecko 7-8 letnie – 25-30 minut.
W przypadku trudności z koncentracją uwagi ważne jest, żeby dziecko kończyło daną działalność, czasem może to być z pomocą nauczyciela bądź rodzica.
Utrzymywaniu długotrwałego skupienia uwagi sprzyjają:

* pozytywne nastawienie – budowane może być przez autosugestie lub sugestie wyrażane przez osoby znaczące dla dziecka, np.:

  • Jesteś w porządku.
  • Dasz radę!
  • Masz wiele mocnych stron: jesteś świetny w …
  • Chwilowe trudności nie odbierają tobie szans na przyszły sukces.

* właściwa organizacja pracy:
– powinno się przeplatać zadania z różnych dziedzin aktywności, przedmiotów,
– podczas odrabiania lekcji na biurku powinny być tylko te rzeczy, które potrzebne są w danej chwili,
– ustalenie stałych godzin pracy i ich przestrzeganie,
– po określonym czasie intensywnej pracy-przerwa spędzona przyjemnie,

* właściwa ergonomia miejsca pracy – czego potrzebuje dziecko:
– dobrze przewietrzony pokój,
– wygodne ubranie,
– nie może przeszkadzać młodsze czy starsze rodzeństwo,
– bezwzględnie wyłączone radio, telewizor, komputer,
– opanowanie hałasów domowych na tyle, na ile to możliwe,

* zapobieganie utrudnieniom fizjologicznym:
– prawidłowe odżywianie
– odpowiednia ilość snu.

 

Oto wybrane, przykładowe ćwiczenia i zabawy, które mają wspólny cel: służą usprawnianiu koncentracji, uwagi i pamięci.

Ćwiczenia poprawiające koncentrację uwagi i zmniejszające napięcie mięśniowe:

  • zapamiętywanie obrazków
  • zapamiętywanie szczegółów na obrazku
  • zabawy typu: Co się zmieniło?
  • toczenie kulek z papieru podmuchem wydychanego powietrza
  • wyszukiwanie szczegółów, różnic na obrazkach
  • odtwarzanie z pamięci figur geometrycznych
  • powtarzanie ciągów liczb
  • stemplowanie na papierze
  • kopiowanie rysunków
  • obrysowywanie wzorów, szablonów
  • rysowanie lub malowanie na gazecie
  • rysowanie kredą na ciemnym papierze
  • kompozycje ze sznurka, kolorowych włóczek
  • wydzieranki
  • modelowanie z plasteliny
  • zabawy rozmaitymi masami plastycznymi (np. solna, balonowa, slime, piasek kinetyczny, piankolina)
  • słuchanie muzyki, zabawy rytmiczne, improwizacje ruchowe
  • rysowanie pod dyktando np. zgodnie z podanym kierunkiem
  • słuchanie opowiadań, różnych historyjek, reagowanie na różne sygnały: dźwiękowe, dotykowe, słuchowe, wzrokowe.

Zabawy na koncentrację uwagi:

Bum zamiast trzy
Podczas tej zabawy zabronione jest wymawianie słowa „trzy”.
Dzieci siedzą w kole i liczą po kolei, gdy wystąpi liczba trzy ( 3, 13, 23 …) ten, na kogo teraz przypadła kolej, musi zamiast tej liczby powiedzieć słowo „bum”.
Dla utrudnienia można zakazać wymawiania także wszystkich liczb, które dzielą się przez 3. I tak: 1,2, bum, 4, 5, bum, itd.
Można tę zabawę zastosować także do innych liczb.

Walizka
Pomoce: walizka, kufer lub inny symboliczny przedmiot.
Prowadzący bierze walizkę lub jakiś symboliczny przedmiot i mówi: „Wkładam do walizki ręcznik” i podaje go osobie po swojej lewej stronie. Sąsiad siedzący obok mówi: „Dodam mydło i teraz w walizce jest ręcznik i mydło”. Następny wymyśla kolejną rzecz i mówi: „Dołożę kurtkę i teraz w walizce jest ręcznik, mydło i kurtka”.
Zobaczymy czy po jednej rundzie zapamiętają dzieci co każde włożyło do walizki.

Ziemia, woda, powietrze
Pomoce: piłka.
Zaczynam zabawę i rzucam piłkę do jednego z uczestników, mówiąc: „woda”. Ta osoba musi wymienić zwierzę, które żyje w wodzie. Teraz ona może rzucać piłkę. Gdy zawoła „ziemia”, wtedy zapytany musi wymienić zwierze, które nie żyje w wodzie ani nie umie latać. Rzucając piłkę i wołając „powietrze”, dana osoba musi wymienić zwierzę, które potrafi latać.

Stukanie duchów
Pomoce: kubek, łyżeczka, chusta.
Jedno dziecko siedzi na środku i ma zawiązane oczy. Kolejne chodzi wkoło bez butów i dowolnie stuka ł łyżeczką w kubek. Zadaniem dziecka siedzącego w środku jest wskazanie kierunku, z którego dochodzi stukanie. Jeżeli właściwie wskaże kierunek, wówczas ono może stukać w kubek.
Może być bardzo dużo wariantów tej zabawy:
za niewidzącym graczem leży „kość” ( np. klucze). Ktoś z koła musi spróbować przy absolutnej ciszy zabrać „psu” tę „kość”. „Pies” woła „hau” i wskazuje kierunek z którego nadchodzi „złodziej”.

Złap się za ucho
Dzieci siedzą w kręgu, a nauczyciel opowiada interesującą historyjkę. Wszyscy uważnie słuchają. Jeżeli nauczyciel złapie się za ucho, każdy musi natychmiast stanąć w bezruchu. Dziecko, które nie zareagowało-kontynuuje historyjkę, albo daje jakiś fant.

Wewnętrzny zegar
Pomoce: stoper.
Nauczyciel trzyma w ręku stoper i podaje sygnał do startu. Kto myśli, że minęła minuta wstaje z miejsca. Nauczyciel podaje imię osoby , która najdokładniej wyliczyła czas.
Można skrócić do 30 sekund lub wydłużyć np. do 2 minut.

Zaśnij-obudź się
Pomoce: nożyczki, długopis, klucze.
Dzieci siedzą przy stołach (lub są podzielone na grupy). Dla każdej z tych grup zostaje ustalony czarodziejski dźwięk, po którym „śpiące dzieci będą się budziły”: wciskanie długopisu, brzęk kluczy, rozcinanie papieru nożyczkami, itp. Teraz dzieci kładą ramiona na stolikach i chowają w nich głowy. Oznacza to, że „zasnęły”. Gdy dana grupa usłyszy swój czarodziejski dźwięk budzi się i wykonuje wymyślony przez siebie ruch, albo tylko podnosi głowy.

Podaj swój ruch
Dzieci siadają w kręgu. Pierwsza osoba wstaje i wykonuje jakiś prosty ruch np. podskok. Kolejny uczestnik gry powtarza ten ruch i dodaje następny np. tupnięcie nogą. Kolejna osoba dodaje następny element. Gra odbywa się bez słów.
Jeśli ktoś opuści jakiś ruch lub się odezwie, wypada z gry.

Wąż ze słów
Pomoce: kartki i przybory do pisania.
Wszyscy mają przed sobą kartki oraz przybory do pisania i zaczynają równocześnie. Zabawa polega na tym, aby ustalonym czasie utworzyć jak najwięcej rzeczowników.
Może być wiele wariantów tej gry, np. pisanie wyrazów na dana literę, sylabę, pisanie przymiotników, czasowników, nazw roślin, zwierząt, itd.

Klaskanie
Pomoce: piłka.
Wszyscy stoją w kole, a w środku znajduje się jeden uczestnik z piłką, którą komuś rzuci. Łapiący musi bezpośrednio przed złapaniem piłki klasnąć w ręce. Gdy zapomni klasnąć nie może złapać piłki, gdy klaśnie za wcześnie, musi wyjść na środek.

WSKAZÓWKI PRAKTYCZNE
do pracy z dzieckiem mającym trudności z koncentracją uwagi

  • Podając polecenia, formułuj krótkie zdania, zawierające tylko jedną myśl, a następnie poproś dziecko, by powtórzyło to, co usłyszało.
  • Za każdym razem wydawaj tylko jedno polecenie.
  • Dostarczaj bodźców wzrokowych.
  • Poproś dziecko, aby wykonało jakąś czynność, najlepiej taką, którą można wykonać natychmiast, np. klaśnięcie w dłonie.
  • Powiedz trzy słowa, z których dwa będą takie same. Dziecko powinno natychmiast zauważyć to inne słowo. Można z czasem zwieszać liczbę słów.
  • Proste polecenia stopniowo coraz bardziej komplikuj.
  • Namów dziecko do robienia notatek podczas uczenia się materiału na pamięć, by wzrokowe i kinestetyczne sprzężenie zwrotne wzmocniły proces zapamiętywania (naucz je sporządzania „mapy myśli)
  • Poproś dziecko, by słuchało wypowiadanych sekwencji z zamkniętymi oczami. W ten sposób przekonasz się czy bodźce wzrokowe nie zakłócają słyszenia.
  • W pracy z dzieckiem wykorzystuj gry planszowe, puzzle, domino, scrabble, warcaby, szachy.
  • W domu dziecko z zaburzeniami koncentracji uwagi potrzebuje:
    – rutyny w zakresie codziennych obowiązków
    – regularności – wszystkie czynności powinno wykonywać regularnie o określonych porach każdego dnia
    – repetycji- musi mieć wciąż powtarzane instrukcje i informacje
    – konsekwencji.

KONKLUZJA:

  • Koncentracja to zdolność do skupienia się nad jedną specyficzną cechą w środowisku.
  • Głównymi cechami zaburzeń koncentracji uwagi są:
    – krótki czas koncentracji uwagi
    – podwyższony poziom aktywności
    – impulsywność
    – brak koordynacji
    – słaba pamięć krótkotrwała
    – nieustępliwość
    – kłopoty w relacjach z rówieśnikami
    – kłopoty ze snem
    – nadmierny lub osłabiony apetyt.
    Nie u wszystkich dzieci z zaburzeniami koncentracji uwagi występują wszystkie wymienione wyżej objawy.
  • Problemy z koncentracją prowadzą do roztargnienia, zdenerwowania, fantazjowania.
  • Główne cechy osobowości dziecka z zaburzeniami koncentracji uwagi to:
    – nieustępliwość
    – niskie poczucie własnej wartości
    – okresowo występująca depresja
    – niedojrzałe zachowanie.

* Zdolność do dłuższej koncentracji uwagi można poprawić dzięki:
– stworzeniu otoczenia, które nie będzie rozpraszało
– właściwej organizacji pracy
– stosowaniu wzmocnień pozytywnych.

Umiejętność skupiania uwagi, podobnie jak wszystkie zdolności umysłu powinna być poddawana treningowi.
Jadwiga Zioło

Bibliografia:
Borba M.: Koniec ze złym zachowaniem. Poznań 2005
Czajkowska I., Herda K.: Zajęcia korekcyjno-kompensacyjne w szkole. Warszawa 1996
Fleming I., Jurgen F.: Zabawy na uspokojenie. Kielce 1999
Forzpańczyk A.: Koncentracja. Skuteczny trening skupiania uwagi. Warszawa 2015
Paszkiewicz A., Łobacz M.: Uczeń o specjalnych potrzebach wychowawczych w klasie szkolnej. Warszawa 2013
Prekop J. , Schweizer Ch.: Niespokojne dzieci. Poznań 2002
Serfontein G.: Twoje nadpobudliwe dziecko. Warszawa 1999
Telm H.: Relaks w nauczaniu. Warszawa 2002

Ankieta online dla nauczycieli wychowania do życia w rodzinie

Zapraszamy wszystkich nauczycieli do wychowania do życia w rodzinie do wypełnienia ankiety online. Stowarzyszenie Nowa Kultura i Edukacja realizuje projekt „unexcited – talking about sexuality” w ramach programu Erasmus +, dotyczący sytuacji edukacji seksualnej (także w ramach wychowania do życia w rodzinie) w krajach organizacji uczestniczących w projekcie tj. Polsce, Austrii, Włoszech, Portugalii i Niemczech.

Rozterki nauczyciela wychowania do życia w rodzinie

Łatwo czy trudno być nauczycielem tego przedmiotu ?

Z jednej strony łatwiej niż każdego innego: nie ma klasówek do sprawdzania, nie trzeba wystawiać ocen – cały ten harmider pod koniec semestru omija nas.
Z drugiej strony trudniej. Żeby lekcja „wyszła” trzeba poświęcić wiele czasu na jej przygotowanie. Niekiedy – nagimnastykować się nieźle, żeby zachęcić, wręcz sprowokować uczestników do dyskusji, obojętnych- zainteresować tematem, nie zawsze przecież porywającym. Wreszcie – pokonać własne opory przy omawianiu niektórych zagadnień.
Rzeczywistość czasem nas przerasta, w końcu swoje 18 urodziny świętowaliśmy jakiś czas temu. Gazety z naszej młodości nie traktowały tak otwarcie pewnych zagadnień. Nie mówiono w nich o antykoncepcji, „pierwszym razie”, a intymne sceny w filmach ograniczały się do niewinnego pocałunku.

Program nauczania wychowania do życia w rodzinie dla klas IV-VIII
Prezentujemy i polecamy do realizacji wychowania do życia w rodzinie w szkołach podstawowych Program nauczania wychowania do życia w rodzinie w klasach IV-VIII Moje Dorastanie. Program WDŻ został dostosowany do nowej podstawy programowej.

Podstawa prawna – procedura dopuszczania programów nauczania (Ustawa o Systemie Oświaty Art.22a.1.):

  1. Nauczyciel lub zespół nauczycieli przedstawia dyrektorowi przedszkola lub szkoły program wychowania przedszkolnego lub program nauczania do danych zajęć edukacyjnych z zakresu kształcenia ogólnego na dany etap edukacyjny.
  1. Program wychowania przedszkolnego i programy nauczania, o których mowa w ust. 1 i 3, mogą obejmować treści nauczania wykraczające poza zakres treści nauczania ustalonych w podstawie programowej wychowania przedszkolnego, treści nauczania ustalonych dla danych zajęć edukacyjnych w podstawie programowej kształcenia ogólnego albo treści nauczania ustalonych w formie efektów kształcenia dla danego zawodu w podstawie programowej kształcenia w zawodach.
  1. Program wychowania przedszkolnego i programy nauczania, o których mowa w ust. 1 i 3, powinny być dostosowane do potrzeb i możliwości uczniów, dla których są przeznaczone.

PRACA Z DZIECKIEM Z NADPOBUDLIWOŚCIĄ PSYCHORUCHOWĄ I OPÓŹNIONYM ROZWOJEM MOWY

 W swoim artykule przedstawiam wyniki pogłębionego studium przypadku ucznia kl.I Jakuba oraz mojej dwunastomiesięcznej pracy z tymże chłopcem. Celem tej pracy była pomoc dziecku z opóźnionym rozwojem mowy i nadpobudliwością psychoruchową, a także ukazanie zabiegów, które logopeda może podjąć wobec ucznia, by nastąpiła poprawa jego podstawowych sprawności szkolnych.

Zaświadczenie o publikacji w serwisie Wychowanie.pl

Wzór zaświadczenia o publikowaniu autorskich materiałów edukacyjnych w serwisie Wychowanie.pl

Zaświadczenie otrzymują nauczyciele, którzy przyślą do nas swoje materiały do publikacji.

Zaświadczenie o publikacji jest jednym z elementów awansu zawodowego.

Wczesna diagnoza zdolności dziecka

Każde dziecko rodzi się z pewnymi uzdolnieniami. Każde dziecko przychodząc na świat jest wyjątkowe i każde przynosi ze sobą bagaż możliwości. Każdy człowiek ma możliwości osiągnięć w jakiejś dziedzinie, chodzi tylko o to, by w miarę wcześnie ujawnić je i dopomóc w ich rozwoju.

Baśń prawdę Ci powie….

DLACZEGO WARTO CZYTAĆ DZIECIOM BAŚNIE, BAJKI I JAK WYBRAĆ TE NAJBARDZIEJ WARTOŚCIOWE ?

MOTTO: „.A mali czytelnicy, słuchacze mają własne apetyty, pasjonują się bajkami, komiksami i MYSZKĄ MIKI. Wzrusza ich los Ołowianego Żołnierzyka i Psa, który podróżował pociągiem. Marzą o balu, na którym był KOPCIUSZEK i o zabiciu żarłocznego smoka. Równocześnie pragną podróży samolotem i posiadania własnej lalki. A to wszystko dzieje się dzięki czytaniu książek, dzięki wspaniałej wyobraźni. Nasi milusińscy tęsknią za zwykłością i niezwykłością..” 

                                                                                                                                                                             ALICJA UNGEHENER

Metoda 18 struktur wyrazowych stosowana w pracy z dzieckiem dyslektycznym

Dysleksja rozwojowa, czyli specyficzne trudności w czytaniu i pisaniu, to zaburzenie, które ujawnia się najczęściej w okresie dzieciństwa, na początku nauki czytania i pisania. Dlatego też musi być ono odróżnione od dysleksji nabytej, rozumianej jako zaburzenie czytania u osób dorosłych, które wcześniej umiały czytać. Dysleksja nabyta dotyczy utraty opanowanej już umiejętności czytania na skutek uszkodzenia mózgu. [Bogdanowicz, Adryjanek 2005]

RECENZJA: Temple Grandin, Margaret M. Scariano – „Byłam dzieckiem autystycznym”

Książka skłania do refleksji nad swoim postępowaniem, pomoże wykorzystać własne słabości oraz ograniczenia w sposób kreatywny.